MRÓWKA I SKÒCZK
Mrówka, jak mrówka, całé lato cãżkò
razem ze sostrama mrówkama chãtno
zbiéra w lese jadło na zëmã i znôsza,
głãbòk w zemiã skłôda do wiôldżégò kòsza.
Skòczk skôkôł w to lato z kwiôtuszka na kwiôtk,
spiéwôł i grôł w kôżdim placu, gdze sôdł.
A wiele żëjątków w kôżdi trôwë kãpce
rôd sobie słëchało i klaskało w rãce.
Przëszła srogô zëma, zmiarzłë zdzbła zeloné.
Głãbòk sã ùkrëło wszëtkò co stwòrzoné.
Mrówczi terô dlô se jestkù wiele miałë,
òb zëmã zjôdałë, co latem zbiérałë.
Jaż rôz do mrówków przëszedł nasz skòczk ledwò żëwi.
Wachtôrz jemù òtemkł i përznã sã dzëwi.
„Ach przëjim mie mrówkò, chòc ò sëchim chlebie,
Piãc dni nié móm jadłé, tak proszã jô cebie!”
„Czej të całé lato miôł czas le na granié,
Bë zëmą nie zmiarznąc rësz-że w tańcowanié.”
| 
