|
ÒWCA I KÒZA
Przeszło latkò, jeséń przeszła,
na Kaszëbë zëma przëszła.
Spadłë lëstë, spadłë sniedżi,
chòwa w chléwach dërchem sedzy.
W jedny bùchce, bliskò òkna
zëmą z kòzą mieszka òwca.
A na kòzã i na òwcã
zëma cygnã òd te òkna.
Kòza zmiartô, gnôt przë gnôce,
wszëtkò na ni wcyg dërgòce.
„Je to zëmno! Alaże!
Mróz ju przëszedł! Mróz ju je!”
Òwca w cepłą wełnã skrëtô,
mróz ji wcale nie dotikô.
Nawet nie wié, że òn je:
„Mróz le przińdze! Mróz le mdze!”
W jedny bùchce, bliskò òknów,
zëmą òwca z kòzą mieszkô.
Midze nima tak sã dzeje:
jedna drëdżi nie rozmieje.
| 
