|
WILK I CZŁOWIEK
Jeden wilk, dosc jészcze młodi,
co mù żëcy rãką szło,
bò béł mòcny, straszny, srodżi,
mëslôł, że gò minie zło.
Las wnet całi miôł pòd sobą,
wszeden zwiérz czëł przed nim strach,
ùdbôł so, tą młodą głową:
„Z chłopem ju sã zmierzëc czas”.
Wilk jesz nie béł chłopa widzôł
leno czëté ò nim miôł.
Żebë chtos mù gò pòkôzôł,
tegò terô baro chcôł.
Lës sã zgòdzôł z nim tam wëbrac,
lëdzczé drodżi përznã znôł.
Wôłk mù téż ju dôł sã pòznac. ]
Jaczis w tim jinteres miôł.
Sedzą tej gdzes w krzach przë stëgnie
i na lëdzy jaczis żdżą.
Jidą knôpi, wilk ju biegnie.
„Czekôj! To le chłopi mdą.”
Żdaje dali wilk niezlãkłi,
pataractwò z krëkwią szło.
Bestiô pësk ju mô òdemkłi.
„Stój-że, to béł czedes chłop”.
Na òstatkù jidze lesny.
„To je człowiek, tegò schwëc”.
Wilk dobëcé je ju gwësny,
wëskòkł z krzów i zaczął wëc.
Jak mù lesny z flintë wpôlëł,
a miôł prawie w rérach szrót.
Wilk na pùczel le sã zwôlëł
i na stegnie òstôł dót.
| 
