|
ÒSEŁ
Wiôldżi òseł szedł rôz drogą
i miech solë wlókł ze sobą.
Ùmãczony sôdł nad rzéką
i na żëwòt swój narzékôł.
W tim miech zsënął sã do wòdë,
wcygnął òsła zarô wslôdë.
Nim niebòrôk sã wëtrekôł,
sól ta z wòdą ba ùcekłô.
Terô òseł letkò jidze,
zabôcził ò swòji biédze.
Tak so mësli głëpiszk jeden:
- Radã móm na cãżôr wszeden.
Drëdżi rôz niósł fùl miech gąbków.
Dobrze mù sã szło z pòczątkù.
Pózni miech mù zaczął cążëc,
chcôł so tédë znôwù ùlżëc.
W rzékã z miechem sóm ters skòczëł,
gąbczi wòdą fest namòczëł.
Na brzég ledwò miech swój wcygnął,
dali drãgò w drogã rëgnął.
*
Chtos chce w żëcym letkò miec,
jak ten òseł skùńczi wnet.
| 
