PAPÙGA I SŁOWIK
Papùga, czej ji pani zabôcza
dwiérka w klôtce zasztëkac,
wëleca bùten, na òkno, do sadu.
Takô bëła mòcno swiata cekawô.
Tam czëła – słowik piãkno spiéwôł,
lëdzy do gòńbë codniowé zagrzéwôł.
Jaż papùdze w sercu słodëchno sã stało,
wnet skùńczëł, szkòda, wszëtczim bëło mało.
Tej papùga zdrzi i do słowika wòłô:
„Jene, cëż za bòżerinka môłô!
Wzerôj le na mòje farwné piórka,
na mój dzób i sztôłtną ma figùrkã!
Mògã skakac, wrzeszczec, gadac,
cëda rozmajité stwarzac,
kòżdi rôd sã na mie przëzdrzy,
Chtëż za tobą sã òbezdrzy?”
„Mòżesz wiele, mùszã przëznac,
leno, jeżle mògã wëznac,
lepi méstrem bëc le w jednym,
jak we wiele òstac slédnym.”
