|
CHŁOP I ŻABË
Chłop na tôrgù sprzedôł celã,
dëtków dostôł za nie wiele:
sédem złotich. Pózni lëtkùp.
Tam złotégò letkò przechlôł.
Jidze z miasta chłop òb wieczór.
Dodóm z tôrgù wrôcô wesół.
Mijô błotkò,
a tam słodkò
żabë grają,
rechòtają:
- Sztëëërrrë! Sztëëërrrë!
- Sztëëërrrë! Sztëëërrrë!
Chłop to czuł,
górz gò wzął:
- Głupé żabë! Jô móm szesc!
Jesz szesc złotich mô mój miészk!
Żabë na to nie chcą słëchac,
le dali z chłopa rechòtac:
- Sztëëërrrë! Sztëëërrrë!
- Sztëëërrrë! Sztëëërrrë!
Chłop so mësli: - Cëż je terô?
Wzął i cësnął miészk do wòdë:
- Doznac sã mòżeta tedë,
wiele dëtków jô mógł niesc,
sztërë, czë jak gôdôm, szesc!
Ters chłop słëchô.
Żabë cëchò.
- Móm dobëté! – chłop sã ceszi
i do białczi swòji spieszi.
Dodóm wchôdô,
rôd zwënégã swã przedkłôdô.
Białka w płacz:
- Spiti mëslëc mòże tak,
tim rozëmem swòjim letczim,
jak rechòwac żabë dëtczi.
| 
