|
KĄTÓR, ZAJC I LËS
Szedł so pòmału kątór lasem,
stôwôł i w słùńcu grzôł sã czasem.
Wtim nëkô zajc i z dalek wrzëszczi:
„Òdżin wnet spôli drzewa wszëtczé!
Flotem ùcékôj,
kątornikù!
Na remiã nodżi!
A terô z drodżi! ”
„Wejle! Co to za nipòceùsz!
òblecygóra, wszón i drewùsz!
Nëkô, nie skłóni sã, nie stanie!
A gdze dlô starszich ùwôżanié!”
Tak złi narzékôł,
nie ùcékôł.
Za chwilã biegô lës i stanie:
„Ach, Kątórowsczi mój Waspanie!
Serdeczné dlô Was przëwitanié!
Zważce le terô na błaganié:
Òdżin je krótkò!
Ùcekôjce chùtkò!”
„Dzãka cë, Panie Lësowati!
Të wiele zwëskac mòżesz na tim.
Kùltura wiôlgą rolã grô.
Drëdżim jã dô ten, chto jã mô.”
Lës te ju nie czuł,
bò flot ùcekôł.
A kątór stojôł, bùchã trawił,
jaż òdżin gò tam w lese strawił.
| 
